Verder wat gebruik gemaakt van de Wi-Fi in het conferentie centrum en lang in de rij gestaan voor de passpoortcontrole voor Chili.
Natuurlijk ook bijpraten met de collega's uit alle landen over wat we meegemaakt hebben. Wie we rechtgezet hebben of op een andere manier geholpen hebben.
De wedstrijd auto's en trucks krijgen een complete rebuild voor het 2e deel van de strijd. Als dan na de rustdag zowel alle auto's als ook de trucks bij de eerste 17 eindigen is er blijdschap en opluchting. Op naar Calama in Chili!!!
Daarvoor dienen we het massale Andes gebergte te passeren. De wedstrijd en de assistentie worden ieder via een andere pas gezonden.
Wij gaan met de servicekaravaan over de Paso de Jama, een belevenis op zich. Een fantastisch afwisselend landschap met bergen, vlaktes en alle kleuren van de regenboog vertegenwoordigd. Het enige wat hier leeft is wat graspollen die gegeten worden door de aanwezige lama's en een paar ezels.
We stuiten zelfs op een Hollands wintertafereel, echter betreft het hier een enorm zoutmeer waarover je heen kunt lopen met hier en daar een wak om het prachtig blauwe water te kunnen zien. Hoewel het in de bergen erg koud is,ligt er deze keer geen sneeuw.
De passeren op grote hoogte waarbij we kruisend rond de 4000 meter zitten met een top over 4800 meter. Door het zuurstoftekort geeft het een heel raar, duf en licht gevoel in je hoofd en de ademhaling is heel kort. Dit keer hebben we kleine zuurstofflesjes meegenomen in de cabine maar we merken geen echt verschil. Op 4700 maken we even een sanitaire stop en bij wijze van proef trek ik een sprintje van 25 meter. Vlug plof ik in mijn stoel, het wordt bijna zwart voor mijn ogen.
Na een afdaling van 2500 meter over kronkelige bergpassen kwamen we uiteindelijk in het dal. Nog geen 5 km verderop zagen we een aantal trucks staan in onze Riwald Dakar kleuren. Aangezien hun ver voor ons weggegaan waren, wisten we meteen dat er iets goed mis was.
Bij de afdaling waren de remmen roodgloeiend gelopen waardoor er een band geklapt was. Toen de crew uitstapte om polshoogte te nemen explodeerde in een kettingreactie nog 3 banden. Een jongen werd geraakt aan zijn been en de ander had last van zijn oor. De langs rijdende Chris Leijds stelde meteen zijn auto ter beschikking om de jongens acuut naar de medische dienst van het bivak te brengen.
Wij hebben vier uur staan wisselen met gesmolten ventielen, niet passende banden en simpelweg een band te kort, die we weer kregen van een ander passerend team.
Kortom, een rustige lange verbindingsetappe veranderd in de Dakar weer in een middag zwoegen! Met plezier Mannen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten