Dat was het dan....op naar Dakar 2015

Gisteren een lange verbinding gehad naar La Serena. Voor onze auto's en trucks geen noemenswaardige problemen. Ook weinig schade dus konden we rond middernacht spontaan nog een feestje bouwen voor de 50e verjaardag van Jan Kraaijvanger. Tevens ons eigen eindfeest omdat de laatste dag van Dakar altijd een hectische wordt. 

Allereerst bleek bij aankomst op bivak dat  de ons toegewezen plaats direct tegen de helikopter landplaats lag. Samen met de enorme stofzooi was iedere beweging van de dingen een vlucht voor een zandstorm. Totdat Eimbert als volleerd luchtverkeersleiders op z'n plat Veghels duidelijk maakte dat ze de aanvliegroute moesten wijzigen.

Waar ons truckteam vannacht al in de kleuren van XDakar gehesen is, heb ik vandaag van plaats gewisseld met Stijn, onze fysiotherapeut, die graag in onze truck mee wilde. 

Vanaf vanmiddag, leert de ervaring, gaat alles in een stroomversnelling. Vanmiddag aankomst in Valpairiso, hotel opzoeken, vanavond Podium, voertuigen in Parc Ferme en tenslotte nog tijd maken voor een Hollands eindfeest. Morgenochtend 08.00 alles naar de haven brengen, door naar het vliegveld voor een binnenlandse vlucht van Santiago naar Buenes Aires om binnen een uur door te vliegen naar Amsterdam. Druk schema, maar wel fijn om weer naar huis te gaan. Met een beetje geluk is er een welkomstparty geregeld en natuurlijk het weerzien met de familie. 

Dakar 2014 is voor ons truckteam op een deceptie uitgelopen door het uitvallen op de 2e Dakardag en de diefstal van onze rallyspullen. Persoonlijk vind ik het jammer dat ik deze Dakar niet meer navigatie ervaring op heb kunnen doen. Daarentegen ben ik blij dat we gebleven zijn om toch nog veel nuttige ondersteuning te kunnen hebben verlenen. In beide teams was het een fantastische werksfeer in voor- en tegenspoed. Ook heb ik weer veel bijgesproken met oude bekenden en nieuwe vrienden gemaakt. 

Wat Dakar 2015 betreft is, net als door vele anderen, al veel gefilosofeerd over veranderingen, ideeën en opties. Ik heb al wel weer een aantal contacten gelegd voor een mogelijk stoeltje voor volgend jaar. Maar zoals al vaker aangegeven: In de Dakar is niets zeker en alles wat je plant, loopt toch anders!!

Ik vond het leuk om mijn ervaringen via dit Blog te kunnen delen en hoop dit volgend jaar weer te kunnen doen. 

Veiligheid in de Dakar

Nadat we gisteren een dag met Mixed Emotions hadden beleefd bij zowel de auto's als de trucks, trekken we vandaag 580 km door naar het plaatsje El Salvador. Voor de wedstrijd vandaag de langste etappe uit de geschiedenis van de Dakar. 

Mixed omdat bij de auto's Bernhard ten Brinke weer een prachtige 12e plek rijdt en Erik van Loon achtervolgd wordt door technische maleur en dit bij de trucks hetzelfde geldt voor resprektievelijk Frits van Eerd en Einbert Timmermams met een kapotte turbo. 

Graag wil ik eens extra aandacht geven aan de veiligheid in de Dakar. Een zo'n hoog risicodragend evenement vraagt om een goede planning van de veiligheid. 

Om de onderlinge veiligheid te waarborgen beschikt ieder wedstrijdvoertuig over een zgn. Sentinel systeem. Daarbij zend een achteropkomend snellere deelnemer een signaal uit naar de voorligger die zowel een irritante zoemer te horen als een flitslicht te zien krijgt. Door op een knopje te drukken kan de voorligger een signaal terug geven ten teken dat hij het begrepen heeft en aan de kant zal gaan. Bij meermalen negeren kan de organisatie dit uitlezen en mogelijk bestraffen. Vooral voor motoren is dit een hele verbetering voor hun veiligheid.  

Wanneer een voertuig stil komt te vallen in een proef dient men middels een knop in te drukken het voertuig in een Alarmstand te zetten. Hierbij zendt het gestrande voertuig een alarmsignaal uit. Alle andere voertuigen die binnen een straal van ca 200 meter komen, ontvangen dit geluidsignaal met een melding op de GPS. Ook dit bevorderd de veiligheid omdat er achter een duin of in een bocht misschien iemand stil staat. Voorzichtigheid is dan geboden in beider belang. 

Ook zit in ieder voertuig een zgn. Irritrack systeem. Deze kast staat in rechtstreekse verbinding met de organisatie in Parijs middels een satteliiet. Men kan hiermee alle voertuigen live volgen en desgewenst verbinding maken. 

Wanneer men stil komt te staan voor bijvoorbeeld een bandenwissel, plaspauze of klein technisch mankement dienen we een groene knop in te drukken  en wederom bij het wegrijden. 

Bij een ernstig ongeluk, mogelijk met letsel, kunnen we een rode knop gebruiken. Hiermee wordt dan ook direct een in de buurt zijnde, medische, helikopter geactiveerd om ter plekke te komen. Via een blauwe knop kan dan een directe telefoonlijn met Parijs geopend worden om de ernst van de situatie te bespreken. Tijdens onze laatste lange reparatie van de turbo werden wij twee maal via dit systeem gebeld om te vragen hoe onze stand van zaken was? 

Ook zit in dit Irritrack systeem een sensor ingebouwd zodat bij een grote impact (botsing) of kanteling automatisch het alarmsysteem en noodsignaal uitgezet wordt richting Parijs. Toen wij vorig jaar getuigen waren van een rol van een Italiaanse Ginaf ben ik direct gaan "bellen" via onze noodknop, maar voordat het gesprek beëindigd was, hing de helikopter al boven ons. Gelukkig waren er geen gewonden. 

In het geval dat de irritrack beschadigd is geraakt of het stroom uitvalt beschikt ieder voertuig nog over een handmatig Noodbaken, een Balise. Dit kleine kastje, iets als een Gsm, beschikt over een batterij en bij activering blijft het via gps  een noodsignaal zenden. Met een sticker moet aan de buitenkant van het voertuig worden aangegeven waar de Balise zit. Zie foto. 

Er hangen continu zo'n 10 helikopteren in de lucht voor zowel organisatie, de prachtige beelden en medisch. Ook toen wij lang in de woestijn moesten verblijven dropt de helikopter eten en water. Ook komt men regelmatig overvliegen ter controle. 

In het bivak beschikt de Dakar over een eigen mobiel medisch centrum. Na een ongeval, of ander medisch ongemak, kun je daar terecht. Deze no-nonsense artsen, hebben doorgaans ook niet met mietjes van doen, beschikken over alle apparatuur om eerste diagnoses te kunnen stellen. In ernstig geachte situatie's wordt toch wel direkt naar een ziekenhuis gevlogen. 

Tenslotte is ook ieder voertuig verplicht om een veiligheidspakket aan boord te hebben. Hierin dienen oa veiligheidshesjes, knipperlamp, noodfakkel, vuurpijl, spiegeltje en thermische dekens tegen warmte en kou aanwezig te zijn. 

Ondanks al deze maatregelen blijft het natuurlijk een gevaarlijk evenement. Maar gezien bovenstaande mag duidelijk zijn dat aan de veiligheid ook enorm veel

aandacht wordt gegeven. 

Ook staat Dakar erom bekend dat iedereen elkaar helpt in een noodsituatie. De verloren tijd die tijdens deze hulpverlening wordt later weer terug verkregen. 

Blijft natuurlijk altijd voorzichtigheid geboden!!!

En weer liep de dag dramatisch anders!

Nadat we vannacht om 2 uur de trucks getankt hadden, konden we vandaag "uitslapen" tot half acht.

Vandaag korte verbinding naar het beruchte Iquique. Berucht om de 40 km duinen die de deelnemers vandaag voor hun kiezen krijgen. En natuurlijk de prachtige hoge afdaling van een enorme duin naar de finish, zowat in het bivak. Prachtig schouwspel!

Maar niet voor mij vandaag!!

Na 200 km verbinding zien we alle voertuigen van Riwald Dakar Team aan de kant van de weg staan. Koffie?? 

Nee, er zijn problemen de auto van Erik Wevers en navigator Fabian Lurquin.  

Gezien de ernst van het (elektrische) probleem wachten we even af op nader bericht. Ondertussen bepaald de teammanager dat ik met de Rob Buursen in de persauto en 2 monteurs die kant op ga. Omdat ze midden in de bergen staan, redelijk ontoegankelijk wil hij mij als navigator meesturen. Mooie uitdaging, echt navigeren op zicht en gps. 

Nadat de knoop is doorgehakt, vertrekken we voor ca 150 km weer terug. Onderweg naar het beste punt om de woestijn in te trekken werk ik een route uit met mijn GPS en gelukkig hadden we van onze Franse navigatoren gedailleerde stafkaarten gekregen. Hier staan nog wat extra paden op. 

Zo veel mogelijk in een rechte lijn zijn we met de VW Touareg richting de jongens gekropen. Over bergen, door rivierbeddingen en door de duinen, incl de Fesh Fesh. In no time alles iedereen weer onder het stof. 

Wanneer we ze na 2,5 uur bereiken blijkt al snel dat het een hardnekkig elektronisch probleem blijkt te zijn. Na een tijdje sleutelen blijkt het niet ter plekke reparabel. 

De zware beslissing wordt genomen om de equipe ter te slepen naar het bivak. Samen met de sympathieke navigator Fabian Lurquin maken we een plan. Uiteindelijk met behulp van mijn GPS en een beetje richtinggevoel zijn we 1,5 uur later weer op de harde weg. 

Aangezien we nog 300 km naar bivak moeten over een weg die we morgen weer terug rijden, overwegen we een hotel te nemen en morgen weer aan te sluiten bij de langskomende karavaan. 

Zo zie je weer! In de Dakar loopt elke minuut anders dan gepland. Jammer genoeg in dit geval. 

Hoe werkt Dakar navigeren?

Na gisteren weer een hectische dag beleefd te hebben, zijn we met weinig slaap weer onderweg van ons volgende bivak 380 km verderop in Antofagasta. 

Nu wat tijd om eens bij te praten over het navigeren tijdens de Dakar. 

Het navigeren in de Dakar gebeurd met een routeboek waarin aanwijzingen staan in de vorm van afstanden en Bolletje-pijltje aangevuld met informatie over specifiek (gevaarlijke) situaties. Zonder wegen in de woestijn wordt de richting aangegeven in de vorm van kompas graden ook wel caps genoemd. 

Je bent verplicht om de route te volgen door het behalen van Waypoints en soms  "ouderwetse" stempelposten. De waypoints zijn digitale GPS punten die opgepikt worden door onze apparatuur in de auto. De moeilijkste waypoints zijn verstopt en worden pas op het scherm zichtbaar als je echt in de buurt bent, soms op 100 meter. Andere waypoint worden bewust kilometers vantevoren middels een pijl aangegeven wanneer men zeker wil zijn dat iedereen die route neemt, bijv bij oversteek wegen. 

De GPS apparatuur geeft ook onze richting, snelheid en positie weer. Onze maximale snelheid staat ook in het scherm en wanneer je deze op 3 km nadert, krijg je een piepsignaal, overschrijding langer dan 3 seconden levert op het eind van de dag een boete op. Zo kan het dus ook prima geregeld worden dat er tijdens een proef van volle snelheid terug geremd wordt naar 30 of 50 km/u als er een dorp doorkruist wordt. 

Naast de GPS van de organisatie heb ik 2 extra tripmasters tot mijn beschikking. Hiermee kan ik afstanden meten, aftellen, herbereken en controle houden op alle afstanden. 

Tijdens een proef is er nauwelijks tijd om op te kijken, zoveel informatie dient er steeds verwerkt te worden in wisselende tempo's. 

Vooral duinen navigeren is lastig omdat de aangegeven kompaskoers natuurlijk nooit rechtstreeks te bereiken is. Hiervoor is vaak een omweg om lastige duinen noodzakelijk met dien verstande dat de oorspronkelijke koers weer opgepikt dient te worden. Dit vergt vaak opperste concentratie en veel omrekenwerk. 

Hulde aan de motoren en snelle auto's om steeds weer op volle snelheid alles fixen!!!

Achter het Dak van de Aarde klappende banden

We hebben de rustdag overleefd. Enkele noodreparaties uitgevoerd aan onze truck, de bagage nog eens herschikt want al mijn navigatiespullen heb ik niet meer nodig. 

Verder wat gebruik gemaakt van de Wi-Fi in het conferentie centrum en lang in de rij gestaan voor de passpoortcontrole voor Chili. 

Natuurlijk ook bijpraten met de collega's uit alle landen over wat we meegemaakt hebben. Wie we rechtgezet hebben of op een andere manier geholpen hebben. 

De wedstrijd auto's en trucks krijgen een complete rebuild voor het 2e deel van de strijd. Als dan na de rustdag zowel alle auto's als ook de trucks bij de eerste 17 eindigen is er blijdschap en opluchting. Op naar Calama in Chili!!!

Daarvoor dienen we het massale Andes gebergte te passeren. De wedstrijd en de assistentie worden ieder via een andere pas gezonden. 

Wij gaan met de servicekaravaan over de Paso de Jama, een belevenis op zich. Een fantastisch afwisselend landschap met bergen, vlaktes en alle kleuren van de regenboog vertegenwoordigd. Het enige wat hier leeft is wat graspollen die gegeten worden door de aanwezige lama's en een paar ezels. 

We stuiten zelfs op een Hollands wintertafereel, echter betreft het hier een enorm zoutmeer waarover je heen kunt lopen met hier en daar een wak om het prachtig blauwe water te kunnen zien. Hoewel het in de bergen erg koud is,ligt er deze keer geen sneeuw. 

De passeren op grote hoogte waarbij we kruisend rond de 4000 meter zitten met een top over 4800 meter. Door het zuurstoftekort geeft het een heel raar, duf en licht gevoel in je hoofd en de ademhaling is heel kort. Dit keer hebben we kleine zuurstofflesjes meegenomen in de cabine maar we merken geen echt verschil. Op 4700 maken we even een sanitaire stop en bij wijze van proef trek ik een sprintje van 25 meter. Vlug plof ik in mijn stoel, het wordt bijna zwart voor mijn ogen. 

Na een afdaling van 2500 meter over kronkelige bergpassen kwamen we uiteindelijk in het dal. Nog geen 5 km verderop zagen we een aantal trucks staan in onze Riwald Dakar kleuren. Aangezien hun ver voor ons weggegaan waren, wisten we meteen dat er iets goed mis was. 

Bij de afdaling waren de remmen roodgloeiend gelopen waardoor er een band geklapt was. Toen de crew uitstapte om polshoogte te nemen explodeerde in een kettingreactie nog 3 banden. Een jongen werd geraakt aan zijn been en de ander had last van zijn oor. De langs rijdende Chris Leijds stelde meteen zijn auto ter beschikking om de jongens acuut naar de medische dienst van het bivak te brengen. 

Wij hebben vier uur staan wisselen met gesmolten ventielen, niet passende banden en simpelweg een band te kort, die we weer kregen van een ander passerend team. 

Kortom, een rustige lange verbindingsetappe veranderd in de Dakar weer in een middag zwoegen! Met plezier Mannen!!

De Rustdag in Dakar in alle opzichten speciaal

Na een monsterrit van 1700 km met enkel een paar uurtjes slaap in de koude buitenlucht arriveren ook wij het bivak voor de rustdag. 

Tijd voor schone kleren, scheren, douche en tanden poetsen. Afgelopen dagen bij gebrek aan tandpasta LUX zeep gebruikt. Bij het uitchecken hotel dachten ze dat ik kwaad was, schuim op de bek! :) 

De rustdag in Le Dakar is in diverse opzichten en voor iedereen op een andere manier bijzonder. 

Natuurlijk de deelnemers die na dagen zwoegen en weinig slaap, eens kunnen uitslapen, uitrusten en een rondwandeling maken in het bivak. Maar ook hun wasje doen en natuurljk hun gasten en sponsoren ontvangen. 

Het bivak wordt tijdens de rustdag altijd uitgebreid met extra shows en standruimtes met mooie vrouwen die een product promoten, die zoals ASO betaamt, allemaal gesponsord worden door Touristenbureaus, streken, landen, wijnhuizen etc. Ook het eten veranderd tijdens de rustdag. Betere kwaliteit, geen plastic bestek en er wordt zelfs met, heerlijke Argentijnse (vorig jaar Chileense) wijn rond gegaan. Alles voor en door de sponsors!

Voor die gasten en sponsoren is het ook altijd iets bijzonders om kennis te maken met Circus Dakar. Velen worden voor het eerst geconfronteerd met het Dakar virus, zoals ondergetekende in 2006. Slapen in een van de vele extra gastententen op een matje is ineens spannend, evenals voor het eerst de Dakar machine te kunnen aanschouwen. 

Veel gasten komen in het kielzog van hun idool die al dan niet nog deelnemend is. Een aantal vrouwen komt over om hun man nog even een hart onder de riem te steken of iets anders onder die riem te doen. 

Je ziet rijders compleet veranderen en wederom nerveus worden als hun hoofdsponsoren komen. Daar worden speciale programma's voor opgetuigd tot aan meerijden in de duinen toe. Ook worden hoogwaardigheidsbekleders met de talloze helicopters ingevlogen, ministers, presidenten en CEO's van 's werelds grootste bedrijven. Een aantal grote teams profiteren van de aanwezigheid van alle rijders door ze proef te laten rijden in hun auto. Misschien een nieuwe klant voor volgend jaar?

Voor de monteurs is de rustdag allerminst een rustdag. Alle niet dringende zaken aan de voertuigen worden uitgesteld tot de rustdag ofwel "extra-sleutel-dag". Met wat geluk blijven er nog een paar uur rust over. Hun geluk dit jaar is dat het bivak een dag langer blijft en de deelnemers een etappe rond het bivak rijden. Toch nog een rustdag?!

Ik moet zeggen dat ik nooit zo voor de rustdag ben. Je zit eenmaal in je wedstrijdritme en kunt evenzogoed doorgaan. Een dag slenteren door het bivak, ingenomen door keurig geschoren en geklede gasten met zoveel mogelijk Dakar logos op hun kleding, is wel een bijzonder schouwspel. Maar laat mij maar gewoon een etappe buffelen. DAT geeft voldoening. 

Helaas voor ons wordt het dit jaar een rustdag tot de finish. Met nog vele baalmomenten voor de boeg. De start iedere dag, het finishpodium en aankomst Schiphol zal ik mijn waterlanders toch weer in toom moeten krijgen. 

NB. We kunnen natuurlijk niet achterblijven met een Selfthree!!

En we zetten de achtervolging weer in....

Zoals verwacht kwam de auto die ons om 06.00 naar de truck zou brengen niet opdagen. 

Om 07.20 uur is er een andere geregeld die 2 personen van ieder team plus Riwald Nico naar de trucks brengt. Van iedere truck blijft 1 persoon in het dorp om alles te volgen en stroomlijnen. Gezien mijn technisch (on) vermogen blijf ik achter. 

Rond 10.30 uur komt Nico terug het dorp in met de reserveonderdelen uit de truck en de mededeling dat de trucks weer liepen maar ook leeggeroofd zijn. Ons gereedschap, helmen, hans systemen en zelfs de drinknippel zijn weg. Argentijnen zijn dus geen haar beter dan de Afrikanen. Excuses voor de goeie!

Dan begint het lange wachten weer. Verwachting is dat ze rond 13.00 uur toch wel weer terug kunnen zijn. Voor de zekerheid bestellen we in het plaatselijke (en enige) restaurantje vast 6 lomo's voordat ze weer de diepvries in verdwijnen zoals eerder deze week. 

Wanneer we om 14.30 uur nog steeds geen contact krijgen met de teams besluit ik met mijn Franse maat toch maar vast aan de koe te beginnen. Misschien heeft mijn Frans weer een kleine boost gekregen. Mijn dochters moeten altijd lachen als in Frankrijk de Fransen overgaan op Engels als ik begin te praten. 

Om 15.00 komt de gids plots het dorp inrijden met in het kielzog de 2 gehavende trucks. De terugreis uit de duinen was toch lastiger dan gedacht. 

Als we alle overige lomo's ook overwonnen hebben en uitvoerig afscheid hebben genomen van onze dorpsgenoten en bedienend personeel, zetten we koers richting bivak. 

De achtervolging wordt ingezet naar het Dakar Circus. We hopen over 1,5 dag te arriveren in Salta, waar het gelukkig rustdag is en we op adem kunnen komen. We blijven samen reizen met onze vrienden van Team Overdrive. 

Het werd toch Manana!

Vol spanning hangen we allemaal een beetje rond de "hut" van de Riwald Dakar Team mannen, waar wij bij ingetrokken zijn. 

Wi moesten op zoek naar een ander onderkomen want onze "cabana" schijnt deze nacht verhuurd te zijn aan een ander. Kurt Keysers is er wel blij mee want het stapelbed waar hij onder en ik boven lag kraakte enorm en veel liggers waren al gebroken. Blijft het heel?

 Het hotel wordt gevonden maar onze thuisbasis blijft de Riwald Cabana van Ewald & Gert Huzink, Rob (Jabe) Buursen, Sjoert (SeaVsat) de Boer en gelukkig onze supertolk en monteur Nico(las). 

Spanning, omdat we via, via steeds info krijgen. Via de organisatie, via een Berger en uiteindelijk via onze lotgenoten van Team Overdrive (ja, die van Van Merkestijn), uiterst vriendelijke Fransen. 

Info: Men is gisterenavond 400 km verderop vertrokken en is om 08.00 uur bij jullie. Om 11.00 uur niets gehoord. 12,   14.00 niets. Laten we eens een rondje wandelen en Nico gaat richting duinen een kijkje nemen met de local gids. Ook Gert heeft het niet meer en gaat met VW Touareg richting duinen. 

De wandeling brengt ons plots bij een dieplader met chauffeur. De arme man wordt aan een kruisverhoor onderworpen terwijl Nico belt dat hij onze truck rechtop in de duinen ziet staan. Dan belt Gert dat hij de HRX niet meer kan vinden? 

Als er dan een motorrijder uit de duinen komt die weet te vertellen dat alle voertuigen rechtop staan en de HRX inmiddels op de dieplader staat richting San Rafaël wordt de chaos compleet. 

Plannen wjjzigen per minuut en ieders belangen liggen anders. Als alle "informanten" het dorp terug inkomen wordt de chaos compleet. Verschillende verhalen, verschillende plannen, verschillende talen, verschillende belangen, ideale mix voor Chaos!!

Letterlijk trek ik iedereen naar het terras om alle plannen, ideeën, belangen en feiten te bundelen naar 1 plan. Met behulp van tolk Nico lukt het om alle neuzen dezelfde richting te krijgen. 

Morgenochtend om 06.00 worden zowel wij als Team Overdive opgepikt om eerst gezamenlijk onze truck en vervolgens gezamenlijk hun truck weer aan de praat te krijgen. Foto's leren dat ze wellicht toch leeggeroofd zijn? 

Ondertussen neemt Nico onze voorraad aandrijfassen uit de truck mee, omdat de Wevers voorraad aardig begint te slinken, die met spoed naar het volgende bivak gaan. 

Gert en Ewald Huzink gaan proberen de HRX op te pikken bij de Berger in San Rafaël om direct door te steken naar Valparaiso om de auto in de haven af te leveren voor retour naar Europa. 

Dat zijn de plannen, maar we hebben vandaag weer duidelijk meegekregen dat ieder plan in Le Dakar een uur later weet herschreven kan worden. 

We wachten af, morgen meer!?

Maar het kan nog erger......

Vol goede moed en weer nieuwe energie vliegen we richting duinen en Gert Huzink. 

Rond 03.00 uur bereiken we de duinen en komen er al snel achter dat het lastige jongens zijn. Overal staan auto's en trucks stil te wachten op het licht. 

Normaal komen we er goed doorheen maar de duinen zijn erg los en we zakken erg snel weg. Wordt lastig!

Eigenlijk gaat het toch wel goed en we naderen de auto van Gert op 2,5 km als we boven op een duintop wegglijden en de truck omvalt. Einde oefening. Maar nu. 

We stappen uit, gooien wat spullen uit de cabine en gaan achter truck, uit de koude sterke wind, liggen om snel wat uurtjes slaap te pakken, het is 04.30. 

Het duinzand is een prima matras maar om 06.30 worden we wakker van de kou en de eerste auto's die al weer langs komen. 

We gaan contact leggen en onze jongens  van de Riwald persauto zijn al in de buurt om in de regio te informeren naar hulp. Er blijkt een local onderweg te zijn en een zware jeep met lier die al een truck recht gezet heeft. 

Deze jeep blijkt toch een maatje te licht om onze 11 ton recht te krijgen waardoor we besluiten om naar een nabij gelegen dorp gaan in afwachting van zwaarder materieel. We hebben dan als leeuwen gezwoegd en 10 kuub zand versjouwd. Mocht niet baten. Ook hebben we geen water meer en gegeten ook al 1,5 niet meer. De energie raakt op en we branden als kreeften in de snikhete zon. 

Als we allemaal in en op de jeep zijn wordt ik gebeld door de organisatie dat men een helicopter stuurt om ons op te pikken....te laat. We zijn al weg. 

In het dorp zijn we met 3 teams en gezamenlijk trekken we op om alles te regelen. Momenteel zitten we alweer een halve dag extra te wachten op de assistentie die om 08.00 uur deze morgen zou arriveren. 

Ik hoop dat het geen manana wordt??

Ondertussen doen we wat nuttigs voor de plaatselijke Kids en scouting. 

En brak de pleuris uit....

Onze start op proef 2 verliep voorspoedig. Door het vele stof en tragere voorliggers duurde het telkens lang voor we konden passeren. 

Uiteindelijk kregen we de smaak te pakken en hadden we goede snelheid. 

Plotseling kregen we een storing op de motor en haperde het elektrische circuit. Meteen daarop valt de motor stil en slaan alle remmen vast. 

Uiteindelijk blijkt de turbo kapot en een lekkage in een luchtleiding. Aangezien we een turbo bij hebben gaan we wisselen. Echter blijft het titanium wiel compleet versmolten te zijn in de turbouitlaat waardoor de nieuwe er niet op past. Ook met hulp van Cees Koolen en de mannen van Ginaf Service lukt het niet om de brok titanium los te beitelen. 

Uiteindelijk de oude turbo weer terug geplaatst en hulp ingeroepen dat ze vanuit bivak met een andere turbo onderweg gaan. Ondertussen kunnen wij het lek in de luchtslang gaan dichten. 

De luchtlekkages blijken er ong 10 te zijn. Het blijkt dat met het ploffen van de turbo deze een steekvlam naar achteren onder te truck heeft gegeven waardoor veel rubberen luchtleidingen verbrand zijn. Shit! Kost ons weer 2 uur extra. 

Ondertussen arriveert de persauto van ons Riwald Dakar team met een compleet nieuwe turbo. Na weer 2 uur sleutelen kunnen we eindelijk onderweg naar de duinen waar Gert Huzink vast staat met een kapotte motor. 

Wordt een zware klus om in deze zware zwarte duinen in de nacht dit avontuur aan te gaan. De meeste teams passen hiervoor en wachten tot het ochtendgloren. Maar wij zijn vaker succesvol door de duinen getrokken. We gaan ervoor ..........

En weer een lange dag

Nadat we gisteren rond middernacht in het bivak aankwamen kon het werk pas beginnen. 

Natuurlijk eerst alle (stoere) verhalen uitwisselen met elkaar waarna besproken wordt wat er aan de truck moet gebeuren. Dan toch maar een warm hapje gaan eten. Dit kan tot 03.00 uur, daarna heet het ontbijt. 

Bij de entree in het bivak krijg je niet alleen het routeboek voor de volgende overhandigd, maar ook een stapeltje aanpassingen hierop. Dat laatste komt omdat de route al maanden van tevoren wordt gemaakt en door met name de weersomstandigheden een aantal stukken niet begaanbaar meer zijn. Deze aanpassingen dienen we verwerken in het routeboek. Ook worden door mij de aandachtspunten en gevaarlijke punten met de gele tekstmarker gemarkeerd, de duinen zijn roze en de richtingen markeer ik met blauw. Dit alles neemt, afhankelijk van aantal aanpassingen, tussen 2 en 4 uur in beslag. 

Als dat gedaan is gooi ik mijn tentje in de lucht, het opvouwen kost mij nog steeds veel moeite en soms een kapotte lip. Luchtbedje opblazen, slaapzakje uitvouwen en nog even een koude douche voor het slapen gaan. Om 04.00 uur gaan de luikjes wel snel dicht want om 07.00 uur drijf je vanzelf de tent weer uit. 

Ontbijtje en op naar 300 km verbinding, 400 km proef met de eerste duinen en nog 65 km verbinding. 

Eerste dag al pechdag, lekke band

Het mooie startnummer tussen de trucks van VEKA, Kamaz en De Rooy gaf ons een mooie uitgangspositie. 

Het vertrek vanuit Rosario was weer indrukwekkend. Pakken uitzinnige mensen langs de route die hopen op een rood stoplicht om voor de truck te duiken en de foto van hun leven te maken. 

Vandaag 400 km verbinding, 180 km proef en weer 225 km verbinding. Lange dag. Een proef met smalle, kronkelende bergpassen vol keien en rotsblokken. Ik moest vaak aan James Bond denken: "Shaken and ook Stirred"

Echter na 75 km liep de linker achterband zachtjes aan leeg en we kregen hem vanuit onze cabine niet meer opgepompt. Overweging om te wisselen werd gemaakt, maar hoopten nog even dat het pompen toch nog ging lukken. De keuze werd voor ons gemaakt toen de band klapte. 

Zonde want het wisselen kost normaal 15 minuten en een mooie klassering want het liep super. 

Tijdens het wisselen maken we gebruik van opblaasbare kussens om de truck te krikken en dat was ook vlotjes geregeld. Maar juist op het moment dat het wiel eraf was en we het nieuwe wiel wilde steken, gleed te truck achter weg en van de kussens af. Met kunst en vliegwerk, en hulp van de lokale bevolking kregen we alles weer op de kussens en konden we door. 40 minuten oponthoud was het gevolg. 

En dan begint er een inhaalrace van de weer gepasseerde voertuigen. Iets wat erg moeilijk is omdat het stof en de smalle bergpassen niet meewerken. Een 58e klassering zou een top 30 kunnen zijn. Klote!

Een nieuwe inhaalrace volgt de komende dagen. 

Dakar Podium met kippenvel

Vandaag was het podiumdag voor de Dakar 2014. 

Om 13.30 uur begon de dag met de gebruikelijke Dakar Breefing. Nou ja "begon". In de ochtend hadden we al het nodige doorgesproken met de collega navigatoren over de te volgen GPS strategie.

De breefing was weer precies als andere jaren. Welkom geheten worden door Etiene Lavigne, de jongste deelnemer die de 10 sportiviteis-geboden van de Dakar mag voorlezen en een hoge politiepiet die verteld dat er niet te hard gereden mag worden. Dit alles afgewisseld door filmpjes en clips van de Dakar. Wakker blijven valt niet mee, ware het niet dat de Engelse vertaling op de headset best lachwekkend was. Een bestorming van het prikbord met starttijden voor de 1e etappe is ook weer een jaarlijks terugkerend tafereel. Vlug terug naar het hotel. 

Amper tijd om een broodje binnen te werken want om 16.00 uur is de teambreefing van Riwald Dakar, gevolgd door die van XDakar. Daarna nog een overleg met alle team navigatoren over de communicatie in de wedstrijd en dan pas tijd om aan mijn routeboek voor morgen te gaan werken. 

Net klaar met het routeboek staat het vertrek naar het startpodium weer te wachten. Telkens weer een geweldige belevenis om mee te maken. Wat een geweldig enthousiast publiek hier in Argentinië, eindeloos. 

Een heel bijzonder moment leverde ons een groot applaus van het publiek op. Een vader en moeder met hun zwaar gehandicapte, liggende, zoon staken voor ons de weg over. Omdat wij stopten, wilde ze een foto maken. Toen ben ik de truck uitgesprongen, een gesigneerde foto gegeven en uitgebreid met hun op de foto gegaan, waarna een luid applaus losbarstte vanuit het publiek. Moeders barste in tranen uit en bleef me zoenen. Ik moest ook even een brokje wegslikken. Even een stukje relativeren kan geen kwaad in Circus Dakar!

Morgen gelukkig de eerste echte etappe met serieuze klassementsproef. Totaal 800 km te gaan.  Dakar Starts!!

De Elfstedendag van Dakar, stempeltjesdag

Een keuringsdag in iedere rally is er een van lang wachten. En dat is bij de Dakar niet anders.

Nadat gisteren alle reserve onderdelen verdeeld zijn over de wedstrijdtrucks en de laatste aanpassingen zijn gedaan, zijn we klaar voor de keuring. 

Om een Dakar voertuig aan te mogen bieden voor de technische keuring, moet je eerst een administratieve molen door. In een grote ruimte met diverse kraampjes stempetjes halen. Dat kan zijn voor kenteken of verzekering, maar je moet ook een mini cursus bijwonen over veiligheid en instrumenten. 

Als alle administratieve stempels compleet zijn, krijg je het felbegeerde polsbandje met een chip waarmee je toegang hebt tot alle bivaks maar vooral de maaltijden op worden verdeeld. 

Dan pas mag het voertuig aangeboden worden voor de technische keuring. Niet alleen  het voertuig wordt gekeurd maar ook alle racekleding, brandvrije onderkleren, helmen en HANS systeem, de nekbescherming. Dit alles verliep vlotjes en konden we door de stad naar het Parc Ferme ofwel wachtpark. Hier worden alle voertuigen verzameld op een afgesloten terrein, wachtend op de start morgen. Dan pas mogen we er 15 minuten voor de start weer bij. 

Onderweg naar het wachtpark werden alle trucks door de douane nogmaals door een mobiele scan gehaald. 

Vanavond nog een lamme arm halen omdat we een handtekening cessie gaan houden in het Dakar park. Daarna team vergadering, weer laat even een heerlijke Lomo biefstuk naar binnen werken. Morgen pas om 12.30 uur een rijdersbreefing en pas 's avonds over het podium.

 

Servicepark Rosario bereikt

Nadat we om middernacht nog met een zengende 30 Gr. aan het afpilsen waren, trok vannacht Cyclone Bejisa het land in. 

Na het ontbijt zaten we om 07.00 uur in de bus richting haven om onze voertuigen op te halen, vergezeld van noodweer. Iets waar de wegen hier niet echt op berekend zijn. Doorwadingen en slippartijen te over. 

In de stromende regen stonden meerdere teams klaar om de sleutels en toegang te krijgen voor de voertuigen. Gelukkig stonden wij voorop dus binnen een half uur weer onderweg voor 250 km naar Rosario. 

Door deze hevige regenval na een lange droogteperiode zijn de wegen spekglad. Als we een beetje gasgeven, spinnen alle wielen. De vele ongelukken die we zien manen ons tot nog grotere voorzichtigheid. 

In de middag klaart het gelukkig op en worden alle voertuigen van de laatste aanpassingen voorzien voor de keuring van morgen. 

Alle eerste test voorlopen prima voor alle auto's en trucks. 

Op naar de keuring morgen maar vanavond eerst aan de Argentijnse Lomo. Genoeg zien lopen vandaag!